Loesje schrijft: “waarom moeilijk doen als het ook samen kan?”. Samenwerken is meestal leuk. Samenwerken geeft voldoening. Samenwerken is vaak effectief werken en wordt betiteld als ‘licht’. Toch zijn er zoveel teams en groepen mensen die formeel samenwerken, maar waar mensen het vooral zélf proberen te doen. Waarom doen we toch liever moeilijk?!

Ken je het verhaal van de man met de hamer?

Een man wil een schilderij ophangen. Hij heeft wel een spijker maar geen hamer. De buurman heeft wel een hamer en daarom besluit de man te vragen of hij de hamer kan lenen.
Dan begint hij te twijfelen: ”Want wat als de buurman mij de hamer niet wil lenen? Gisteren groette hij ook al nauwelijks. Misschien had hij haast. Of deed hij alleen maar of hij haast had? Heeft hij iets tegen mij? Waar wat dan? Ik heb hem niets gedaan. Hij beeldt zich maar wat in. Wanneer iemand van mij gereedschap wil lenen, geef ik het hem meteen. Waarom doet hij dat dan niet? Hoe kan iemand een medemens zo een eenvoudig verzoek weigeren? Zulke mensen zijn de pest voor de buurt. Hij verbeeldt zich vast dat ik op hem aangewezen ben, gewoon omdat hij een hamer heeft. Nou, ik ben het werkelijk zat!”

De man stormt de deur uit en belt bij zijn buurman aan. De buurman doet open en nog voor hij kan groeten, schreeuwt de man hem toe: “Jij kunt die hamer houden, ik hoef hem al niet meer!!”  [Paul Watzlawick]

Het zijn onze gedachten over anderen die ons weerhouden van samenwerken.

Hoe ontstaan die gedachten?

Marianne Williamson zei het zo:

‘Our deepest fear is not that we are inadequate. Our deepest fear is that we are powerful beyond measure’.

Het is een diepgewortelde angst in ons mensen dat wij werkelijk onmetelijk krachtig zijn én iets ‘moeten doen’ met die gegeven talenten. Niemand anders is geboren met dezelfde unieke set talenten. En ondanks dat we ergens diep van binnen wel weten dat we uniek zijn, roept dat ook onaangename gevoelens van eenzaamheid op. Het is superspannend om precies dat te gaan doen wat je echt belangrijk vindt. Daarin is het lenen van een hamer natuurlijk een onschuldig voorbeeld.

Die eenzame gevoelens willen we liever niet, dus we projecteren die gevoelens graag “naar buiten”. Naar de ander (zie het verhaal van de man met de hamer), op en baas, op je collega en op je organisatie. Door ons bezig te houden met het projecteren ‘vergeten’ we onze unieke mogelijkheden die we de ander te bieden hebben én zien we de mogelijkheden van anderen ook niet.

Uniek moeilijk doen?

Samenwerken voelen we vaak als het opgeven van onze eigenheid. Het duurt proces langer en vaak we moeten ‘water bij de wijn doen’ We hebben er allerlei gedachten over. Dat kun je ‘moeilijk doen’ noemen, maar dat doen we dus niet voor niets.

Toch is er ook een andere weg en we gaan in op redenen waarom we soms liever alleen werken.

Lees daarover binnenkort ons volgende blog.